Column by Jolanda de Jong.
Een blauwe maandag. De trein raast van Rotterdam naar Delft. Ik staar uit het raam. Het Hollandse landschap dat aan mij voorbij gaat is niet meer dan een polder. Zo één die ik al zo vaak heb gezien. Het doet me niets, het is er gewoon. Ik mijmer weg. Al jaren droom ik van een lange reis. Een reis die stempels in het paspoort oplevert. Een retourtje buiten de Europese grenzen.
Drie zomers gingen voorbij waarin wilde plannen werden bedacht en werd gefantaseerd over mogelijke bestemmingen. Azië, Zuid-Amerika, Alaska, Nieuw-Zeeland, allen leveren fantastische afbeeldingen op in de welbekende digitale zoekmachine. Maar drie maal vierden we de zomer alsnog in eigen land. Een veilige keuze: wind, water, zon en gezelligheid gegarandeerd. Dat resulteert tenslotte al meer dan twintig jaar in een geslaagde zomervakantie. Toch wordt het dit jaar anders. Nu is er niet alleen gefantaseerd, de knoop werd doorgehakt: Zuid-Amerika! Twee blonde meisjes zullen de landschappen van Peru en Bolivia komen verkennen!
Na zeven weken, zeventien vlieguren, 39 uur in de bus en twee uur in een schuddende jeep, staan we er: Salar de Uyuni, de zoutvlakte van Bolivia. En ja, het lijkt op de plaatjes die ons hierheen hebben gelokt. Mooier zelfs. En natuurlijk, we zijn toeristen, dus de fotocamera’s maken overuren. Maar ik realiseer me ineens dat dit hoogstwaarschijnlijk de enige keer is dat ik de kans krijg om in dit landschap te zijn. Ik laat mijn camera voor wat die is en draai mijn rug naar de groep. Achter me hoor ik gelach. De foto’s die geschoten worden zullen vast grappig zijn, maar dat laat me even koud. Ik loop een eindje weg en kijk om me heen. Mijn moment in dit landschap laat ik me niet afpakken. Dus daar sta ik dan. En het is echt ongelooflijk. Oneindige leegte. Onvoorstelbaar helder. De witte vlakte doet pijn aan m’n ogen. De zon schijnt door de knalblauwe lucht erboven. De wind trekt aan m’n sjaal. Aan de horizon lijken de bergen te zweven. En ik? Ik geniet. Dat dit bestaat op deze wereld! Ik kijk en bedenk me hoe kwetsbaar wij als mensen eigenlijk zijn. Ik sta hier op elf dikke lagen zout waar na enorme geologische processen hier en daar alleen nog wat cactuseilanden boven de vlakte uitsteken. En vanmorgen kon ik niet kiezen of ik nou jam of suiker op mijn derde broodje zou doen.
Anderhalve maand later fiets ik door Midden-Delfland, door de metropolitane polders die ik al zo vaak vanuit de trein heb gezien. Ik schakel naar een hogere versnelling. Uit mijn headphones klinken de klanken van El Perdón. Enrique Iglesias’ Spaanse beats, die blijkbaar de hitlijsten hebben bereikt, doen mij denken aan afgelopen zomer. Het Spaanse Peru, de tocht naar Bolivia. Daar heb ik genoten van het landschap. Wat was dat fantastisch. Ik stop bij het eerstvolgende hek, spring van mijn fiets en loop een weiland in. Ik ga er staan en neem het landschap in mij op, zoals ik dat deed op de zoutvlakte van Bolivia. Groen gras, koeien. De wolken erboven trekken langs de grijze lucht. Ik hoor het geraas van de snelweg, ruik de weeïge geur van koeienvlaaien, voel mijn voeten wegzakken in de klei en de wind langs mijn gezicht blazen. Als dan de grijze wolk boven me besluit hier dan toch haar damp om te zetten in water, is mijn beleving compleet. Ondanks mijn doorweekte shirt blijf ik nog even staan. Waarom? Ik geniet. Dat dit bestaat in Nederland! Ik kijk en bedenk me hoe gelukkig wij ons mogen prijzen dat we in dit welvarende land geboren zijn. Hiervoor hoef ik niet naar de andere kant van de wereld. Hier, tussen de reigers en ganzen, worden ook mijn ogen geopend. Dit landschap heeft ook een prachtige waarde. Ja, zelfs deze resten polder leren je de dingen weer waarderen.
september 18, 2015