Podcast review door Jol Abels
Veel gebeurtenissen in de openbare ruimte die wij als Nederlanders normaal vinden stammen zich af van wet- en regelgeving over deze openbare ruimte. Wetgeving bepaalt namelijk de (on)mogelijkheden en kan dus een enorme stempel drukken op de sfeer en cultuur van een stad of gemeenschap. Wist je bijvoorbeeld dat straatartiesten in Parijs auditie kunnen doen om op te kunnen treden in de metrohallen? En dat er een regel bestaat dat er in elk Italiaans café espresso voor 1€ besteld moet kunnen worden? In de nieuwe podcastserie ‘algoritme van de stad’ worden de opmerkelijkste internationale regels besproken en wordt er onderzocht of die ook hier zouden kunnen werken.
Afbeelding 1: Cover van de podcast. (Bron: RAUM)
Het bedrijf dat achter deze podcastserie zit is RAUM, een stichting dat al op veel manieren bezig is om de kijk op de openbare ruimte in Nederland te veranderen. Dit doen ze onder andere door de samenwerking met het Berlijnplein in Utrecht rondom het gebied Leidsche Rijn. Met het plein als levend lab wordt creative placemaking getest: Hoe kan een openbare ruimte gemeenschap en ontmoetingen stimuleren? Hoe kunnen we die ruimte inzetten om dingen van en met elkaar te leren? Hieromheen bieden ze een groeiende community de mogelijkheid mee te denken aan het omvormen en multifunctioneel gebruik van het plein. Zo kunnen buurtbewoners eigen initiatieven organiseren voor op het plein, is er een community café en zo is er ook deze podcast.
Afbeelding 2: Berlijnplein Leidsche Rijn. (Bron: Jelmer de Haas)
In de podcast worden met wisselende samenstellingen sprekers diverse thema’s aangekaart. Elke aflevering werkt vanuit een andere casus uit het buitenland waarin regelgeving een positieve invloed heeft gehad op de gemeenschapsvorming. Dit wordt besproken met zowel (ervarings-)deskundigen als belanghebbenden, met nadruk op het oplossen van problemen vanuit bewoners zelf: een bottom-up benadering. In de afleveringen worden persoonlijke ervaringen gedeeld, dromen de sprekers samen van oplossingen, en worden er concrete voorbeelden gegeven van hoe het in andere landen anders wordt gedaan.
Door de unieke opzet van deze podcast word je als luisteraar meegenomen om verder te denken dan het bekende raamwerk van Nederland. De verhalen laten stuk voor stuk zien dat er zo veel mogelijk is met elkaar als het gesprek met elkaar aangegaan wordt, en er vrijheid gecreëerd wordt. Op deze manier wordt overlast van straatmuzikanten een mogelijkheid tot verbinding, of kunnen parkeerplekken in zwembaden gevormd worden. Binnen de jungle aan huidig beleid en regelgeving prikkelt deze manier van denken om te blijven dromen. The sky is the limit. Zonder dat dit ten koste gaat van de nuchterdere kant van ruimtelijke planning. Uitgebreid worden beleidsprotocollen, kanteltekeningen van voorbeelden uit het buitenland, of redenen waarom dit in Nederland (nog) niet mogelijk is besproken. Toch hou je als luisteraar vooral een euforisch gevoel over de kansen en maakbaarheid van het leven over. En het is precies dit speelse enthousiasme dat zo noodzakelijk is voor elke ontwerper. Je zou deze podcast het liefste aan iedere moedeloze ontwerper laten horen, om weer perspectief in te kunnen praten.
Afbeelding 3: De podcastmakers in de studio. (Bron: RAUM)
De afleveringen missen wat structuur. In enkele afleveringen leidt dit tot dat de gesprekken net te veel gedomineerd worden door persoonlijke anekdotes of dat er onderling te uitvoerig gediscussieerd wordt over utopische droombeelden. In deze gevallen hadden de afleveringen compacter gekund om de hang naar vergadering of keukentafelgesprek te voorkomen. Toch is het als ontwerper prikkelend om ook deze verhalen vanuit alle oogpunten mee te krijgen. Dat is dan ook wat de podcast uniek maakt: de sprekers sprankelen allemaal van enthousiasme zoals alleen pioniers dat kunnen. En dat zijn ze: de producenten van de podcast werken allemaal op hun eigen manier mee aan het Berlijnplein en ondervinden aan alle kanten wat het betekent om buiten de kaders te denken. En dat voel je.
Comentarios