Column by Frank Gorissen.
Laatst liep ik door een weiland waar ik als jochie vele dagen met mijn vrienden bestede aan het bouwen van boomhutten, ‘loopgraven’ en ondergrondse bunkers. In de zomervakanties, die maanden leken te duren, klusten we erop los, trots denkend dat onze bouwsels de tand des tijds zouden doorstaan. Onze hutten zijn echter al lang weg, en nu is ook het weiland onherkenbaar in het landschap, opgeofferd aan de uitbreidingsplannen van het dorp en volgebouwd met woningen. Aan de hand van een oude greppel en wat bomen wist ik de locatie van onze hutten toch nog terug te vinden. Staande in de ondergaande zomerzon mijmerde ik over die vervlogen tijd en begreep toen hoe ontzettend mijn blik op het landschap gedurende deze jaren is veranderd. Het leek gisteren dat ik met blote handen de aarde bewerkte en me een weg baande door de wuivende maisvelden. Weg is nu de gedachte van eeuwigheid, voorgoed vervangen door een sceptische blik gevuld met gedachten over gebruik, diversiteit, tijdelijkheid en tijdsresistentie (lees duurzaamheid). Landschappen maak ik nu met woord en pen.
Nu is het zo dat met iedere dag die we ouder worden, het lijkt alsof de tijd sneller gaat. Dus met welke blik moeten we veranderingen in onze omgeving eigenlijk bestuderen? En voor wie maken we die landschappen? Ervaring is niet alleen een graad van professionele kennis, onze levenservaring is een onmisbaar instrument bij het vormgeven en interpreteren van perceptie.
Ik denk dat ik weer eens een boomhut moet gaan bouwen.
Een oude ‘veldweg’ met de nieuwe bebouwing aan het eind.
Boomhut weg, nu een stenen hut.
Foto’s door Frank en Jerome Gorissen
oktober 1, 2015
Bình luận