Column door De Mastodonten.
Na het symposium “Democracy & Space – How planners and architects rule the world” begon het schrijven weer te kriebelen bij de Mastodonten. De onderliggende vraag was of democratie altijd goed is of juist het hele process vertraagd. De Mastodonten plaatsen een kritische noot bij onze ‘Democratie’ of misschien wel ambtenarij.
Hoor, laatst opgevangen: Een paartje Mastodonten in het wild, in een Grand Café in een Grote Stad, lekker a-no-niemand, lekker in gesprek:
-Hee ouwe rakker, hoe is het ermee?
–Tijd niet gezien, Kerel, hoe gaat het?
-Ja, het is alweer een tijdje geleden. Was druk, moest even wat bestuurders bespelen.
–Hahaa, en doen ze een beetje wat je zegt?
-Hehehe, Steeds beter, ze zijn nooit te oud om te leren – van mij
–Haaahahaha, zeker waar. Uiteindelijk moeten ze het toch eens leren – van ons.
-Hahahaa! Jaja, het zou allemaal zoveel makkelijker gaan als m’n minister niet zo eigenwijs was.
–Of mijn wethouder niet zoveel dossierkennis had
-Ja dan gaan ze in je werk zitten he?
–Ja of hun eigen ideeen doorzetten – hoe komen ze erbij?
-Alsof ze denken dat de toko wel zonder ons kan draaien
–Wat een gotspe.
-Nouja ze komen er tzt wel achter hoe nodig we zijn.
–Nou, daar hebben ze 4 jaar voor
-Of korter
–Haaah! Oh ja goeie. Ik denk dat die van mij de ambtstermijn niet red hoor.
-Is zeker nog heel vol met zelfvertrouwen?
–Inderdaad, duidelijk nog niet getest met een PR crisisje.
-Ja maar dat komt wel, die journalisten zijn er altijd
–En als er geen crisisje komt, dan is die altijd te maken.
-Hehe.
–Hehehe.
Beste lezer,
Wat stampen we toch lekker he? Als de ambtelijke neefjes van politieke dinosaurussen hebben wij nog wél macht. Het meest sneue aan oud-politici die eigenlijk niets meer in de melk te brokkelen hebben is dat zij zich van tijd tot tijd overschreeuwen. Zij hebben de verkeerde draaideur gekozen in de wereld van politiek, ambtenarij, big business, en de journo’s. Was dan overgestapt en persvoorlichter geworden voor Shell, bestuurslid voor Schiphol of een zorgkoepel, in plaats van bij te schnabbelen door te oreren voor studenten of aan te schuiven bij een TV praatprogramma met zo’n tafel. Iedereen weet het: de hardste schreeuwers krijgen het minst voor elkaar. De wandelgangen, daar moet je zijn! Dat weet je als geen ander als planner of architect. Gaat het, at the end of the day, om iets binnen te halen, of om iets voor elkaar te krijgen? Iets Claimen, of om zaken gedaan te krijgen. Gelijk krijgen van het publiek of je wensen doordrijven? Grote schreeuwers die een prijs winnen of luidkeels rond moeten roepen hoe goed ze wel niet zijn, blijken toch vaak Rhetorisch sterk, al dan niet met Grafisch Geweld strooiend, maar inhoudsloos. Kijk eens kritisch naar wat er werkelijk verandert voor mensen als een grote naam iets doet. Wie leest er tegenwoordig nog boeken van Harry Mulisch of Martin Bril nadat de schaamteloze zelfpromotie ophield?
Ja beste lezer, de macht in de raderen zit in informatie. Wie krijgt welke informatie onder ogen, en hoe wordt die informatie beoordeeld? Is de Win-Win situatie niet gewoon een informatie-discrepantie bij de ene partij? Als je een wethouder voedt met de informatie dat dit of dat Echt Een Probleem Is, dan wordt dat het vanzelf: er moet wel een raadsbesluit over volgen. En dan schrijft de pers er over zoals het persbericht dat wij alvast voorgekookt hebben. Journalisten die onderzoek doen zijn er toch bijna niet, er lopen veel lokale journalisten van de ene raadsvergadering naar de andere persconferentie. En er moeten iedere dag stukjes worden gemaakt. En de regionale kranten kunnen echt niet genoeg journalisten betalen dat zij de tijd hebben om op onderzoek uit kunnen. Nee de status van, zoals de amerikanen dat noemen de fourth estate, de media en publieke nieuwsvoorziening, is tanende. Vergeet niet dat de Telegraaf nog steeds de grootste krant is met een half miljoen abonnées; bij elkaar opgeteld zijn er in je klas van 32 studenten zijn er uberhaupt maar 4 met een krantenabonnement. Welke informatie krijgt den burger? Noem het een aanname die toch nog steeds wijdverbreid gebruikelijk is (alhoewel er veel op af te dingen valt); mensen nemen beslissingen gebaseerd op de informatie die zij hebben. En welke info heeft de burger nu helemaal. Veel mensen weten niet de weg te vinden naar de plek van de beslissingsmacht als ze ‘iets willen’ met hun omgeving, hun ruimtelijke omgeving, vandaar al die gefrustreerde burgers. We hebben een gemankeerde democratie.
Daarom, beste lezer, vertrouw op ons: wij hebben het beste met u voor. Wij weten wel wat de wethouder moet horen om een goede beslissing te nemen, en welke dossiers we beter even ambtelijk kunnen vertragen. De burger kan het niet, dus daarom neemt de vierde macht het over. Typisch dat het in het Nederlands dan refereert aan de ambtenarij. Democratie is bij ons in goede handen hoor. Tegenwoordig zijn de inspraakavonden participatief. De burger mag meedenken over het ontwerp. Wel graag op de manier zoals architecten dat ook doen he, van bovenaf op een kaart kijken, en het juiste jargon gebruiken, met uw lokale ervaringen kunnen we niets tenzij u dat weet te vertalen naar een beleidsterm. En zo laten we dan de burgers vrolijk spelen in het inspraakproces. Dat vinden ze leuk, we kunnen tenslotte ook spreken van een win-win situatie als burgers dénken dat ze winnen. En dat is dan weer goed voor het proces. Een goed ontwerp kunnen we er later altijd nog wel infrommelen. We kunnen tenslotte niet aan een soort bush-bush antropologie gaan doen en de burgers opleiden en emanciperen met kennis en kunde. Nee, zolang de burger niet teveel weet pak je dat win-win vliegwiel en voor je het weet… Oh sorry ik zie de tijd, ik moet gaan ik heb een afspraak met een grote werkgever in de omgeving, die had ideëen voor die leegstaande locatie. En mocht de wethouder dat plan niets vinden, nou, dan wachten we toch 4 jaar?
maart 22, 2016
Comments